از نظر قرآن، خدای تبارک و تعالی به کرامت خویش برای همه انسان ها بهشت ها را آفریده است. هر کسی لایق و شایسته باشد در آن جا می رود و کسانی که شایسته نیستند به دوزخ برده می شوند. اما کسانی که به دوزخ برده می شوند، پیش از آن که به دوزخ بروند یا آنان را ببرند، به آنان بهشت و جایگاه ایشان را در بهشت نشان می دهند.
این بخش از بهشت که خالی مانده است، وارثانی دارد که این وارثان همان اهل بهشت هستند. از این روست که خدا در سوره مومنون از وارثان فرودس سخن به میان آورده و می فرماید: أُولَئِکَ هُمُ الْوَارِثُونَ الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ؛ آنانند همان وارثان هستند؛ همانان که بهشت را به ارث مى برند و در آنجا جاودان مى مانند. (مومنون، آیات 10 و 11)
این وارثان بر اساس آیات نخست سوره مومنون دارای این صفات هستند: خشوع در نماز، رویگردان از بیهودگی و لغو، فاعل زکات، حافظ فروج جز برای همسران و کنیزکان خویش، امانت داران، مراعات کنندگان عهد و پیمان و محافظت بر نمازها.